نـگاه ساکـت بـاران به روی صـورتـم دزدانـه می لـغـزد
ولی باران نمـیداند که من دریـایـی از دردم
به ظاهر گـرچه میخنـدم ولی انـدر سکوتی تـلخ میگـریـم ...
آرامش اینجاست:
خوشا آنانکه الله یارشان بی / بحمد و قل هو الله کارشان بی
خوشا آنانکه دایم در نمازند / بهشت جاودان بازارشان بی
دلم میل گل باغ ته دیره / درون سینه‌ام داغ ته دیره
بشم آلاله زاران لاله چینم/ وینم آلاله هم داغ ته دیره
به صحرا بنگرم صحرا ته وینم / به دریا بنگرم دریا ته وینم
بهر جا بنگرم کوه و در و دشت / نشان روی زیبای ته وینم
غمم غم بی و همراز دلم غم/ غمم همصحبت و همراز و همدم
غمت مهله که مو تنها نشینم / مریزا بارک الله مرحبا غم
غم و درد مو از عطار واپرس / درازی شب از بیمار واپرس
خلایق هر یکی صد بار پرسند / تو که جان و دلی یکبار واپرس
دلت ای سنگدل بر ما نسوجه / عجب نبود اگر خارا نسوجه
بسوجم تا بسوجانم دلت را / در آذر چوب تر تنها نسوجه
خوشا آندل که از غم بهره‌ور بی / بر آندل وای کز غم بی‌خبر بی
ته که هرگز نسوته دیلت از غم / کجا از سوته دیلانت خبر بی
یکی درد و یکی درمان پسندد / یک وصل و یکی هجران پسندد
من از درمان و درد و وصل و هجران / پسندم آنچه را جانان پسندد
ته که ناخوانده‌ای علم سماوات / ته که نابرده‌ای ره در خرابات
ته که سود و زیان خود ندانی /بیاران کی رسی هیهات هیهات
خدایا داد از این دل داد از این دل / نگشتم یک زمان من شاد از این دل
چو فردا داد خواهان داد خواهند / بر آرم من دو صد فریاد از این دل
دلا خوبان دل خونین پسندند /دلا خون شو که خوبان این پسندند
متاع کفر و دین بی‌مشتری نیست/ گروهی آن گروهی این پسندند
دلا پوشم ز عشقت جامه‌ی نیل/ نهم داغ غمت چون لاله بر دیل
دم از مهرت زنم همچون دم صبح /وز آن دم تا دم صور سرافیل
بی ته اشکم ز مژگان تر آیو/ بی ته نخل امیدم نی بر آیو
بی ته در کنج تنهائی شب و روز / نشینم تا که عمرم بر سر آیو
به والله و به بالله و به تالله / قسم بر آیه‌ی نصر من الله
که دست از دامنت من بر ندارم/ اگر کشته شوم الحکم لله
دلی همچون دل نالان مو نه/ غمی همچون غم هجران مو نه
اگر دریا اگر ابر بهاران / حریف دیده‌ی گریان مو نه
من آن مسکین تذروبی پرستم/ من آن سوزنده شمع بی‌سرستم
نه کار آخرت کردم نه دنیا/یکی خشکیده نخل بی‌برستم
مکن کاری که پا بر سنگت آیو/جهان با این فراخی تنگت آیو
چو فردا نامه خوانان نامه خونند/ تو وینی نامه‌ی خود ننگت آیو
غم عالم نصیب جان ما بی / بدور ما فراغت کیمیا بی
رسد آخر بدرمان درد هرکس / دل ما بی که دردش بیدوا بی
خوشا آنانکه هر شامان ته وینند/ سخن با ته گرند با ته نشینند
مو که پایم نبی کایم ته وینم / بشم آنان بوینم که ته وینند
دو زلفانت گرم تار ربابم/ چه میخواهی ازین حال خرابم
ته که با مو سر یاری نداری / چرا هر نیمه شو آیی بخوابم
بیا یک شو منور کن اطاقم / مهل در محنت و درد فراقم
به طاق جفت ابروی تو سوگند / که همجفت غمم تا از تو طاقم
دو چشمم درد چشمانت بچیناد / مبو روجی که چشمم ته مبیناد
شنیدم رفتی و یاری گرفتی/ اگر گوشم شنید چشمم مبیناد
عزیزا کاسه‌ی چشمم سرایت / میان هردو چشمم جای پایت
از آن ترسم که غافل پا نهی تو / نشنید خار مژگانم بپایت
زدست دیده و دل هر دو فریاد / که هر چه دیده بیند دل کند یاد
بسازم خنجری نیشش ز فولاد/ زنم بر دیده تا دل گردد آزاد
بیته بالین سیه مار به چشمم / روج روشن شو تار به چشمم
بیته ای نو گل باغ امیدم / گلستان سربسر خار به چشمم
بیته یارب به بستان گل مرویاد/ وگر روید کسش هرگز مبویاد
بیته هر گل به خنده لب گشاید/ رخش از خون دل هرگز مشویاد
ته که می‌شی بمو چاره بیاموج / که این تاریک شوانرا چون کرم روج
کهی واجم که کی این روج آیو / کهی واجم که هرگز وا نه‌ای روج
بیا تا دست ازین عالم بداریم/ بیا تا پای دل از گل برآریم
بیا تا بردباری پیشه سازیم / بیا تا تخم نیکوئی بکاریم
یکی برزیگرک نالان درین دشت / بخون دیدگان آلاله می‌کشت
همی کشت و همی گفت ای دریغا/ بباید کشت و هشت و رفت ازین دشت
درخت غم بجانم کرده ریشه / بدرگاه خدا نالم همیشه
رفیقان قدر یکدیگر بدانید / اجل سنگست و آدم مثل شیشه
اگر شیری اگر میری اگر مور / گذر باید کنی آخر لب گور
دلا رحمی بجان خویشتن کن / که مورانت نهند خوان و کنند سور
اگر دل دلبری دلبر کدامی/ وگر دلبر دلی دل را چه نامی
دل و دلبر بهم آمیته وینم / ندانم دل که و دلبر کدامی
دلی نازک بسان شیشه دیرم / اگر آهی کشم اندیشه دیرم
سرشکم گر بود خونین عجب نیست / مو آن نخلم که در خون ریشه دیرم
گر آن نامهربانم مهربان بی / چرا از دیدگانم خون روان بی
اگر دلبر بمو دلدار می‌بو/ چرا در تن مرا نه دل نه جان بی
چرا دایم بخوابی ای دل ای دل / ز غم در اضطرابی ای دل ای دل
بوره کنجی نشین شکر خدا کن / که شاید کام یابی ای دل ای دل
شب تار و بیابان پرورک بی / در این ره روشنایی کمترک بی
گر از دستت برآید پوست از تن / بیفکن تا که بارت کمترک بی
مو از قالوا بلی تشویش دیرم / گنه از برگ و باران بیش دیرم
اگر لاتقنطوا دستم نگیرد / مو از یاویلنا اندیش دیرم
جدا از رویت ای ماه دل افروز/ نه روز از شو شناسم نه شو از روز
وصالت گر مرا گردد میسر/ همه روزم شود چون عید نوروز
نسیمی کز بن آن کاکل آیو/ مرا خوشتر ز بوی سنبل آیو
چو شو گیرم خیالش را در آغوش/ سحر از بسترم بوی گل آیو
مو کز سوته دلانم چون ننالم / مو کز بی حاصلانم چون ننالم
بگل بلبل نشیند زار نالد/ مو که دور از گلانم چون ننالم
چه خوش بی وصلت ای مه امشبک بی / مرا وصل تو آرام دلک بی
زمهرت ای مه شیرین چالاک / مدامم دست حسرت بر سرک بی
مسلسل زلف بر رخ ریته دیری/ گل و سنبل بهم آمیته دیری
پریشان چون کری زلف دو تا را / بهر تاری دلی آویته دیری
اگر مستان هستیم از ته ایمان / وگر بی پا و دستیم از ته ایمان
اگر گبریم و ترسا ور مسلمان/ بهر ملت که هستیم از ته ایمان
اگر آئی بجانت وانواجم / وگر نائی به هجرانت گداجم
ته هر دردی که داری بر دلم نه / بمیرم یا بسوجم یا بساجم
عاشق آن به که دایم در بلا بی / ایوب آسا به کرمان مبتلا بی
حسن آسا بدستش کاسه‌ی زهر / حسین آسا بدشت کربلا بی
نوای ناله غم اندوته ذونه / عیار قلب و خالص بوته ذونه
بیا سوته دلان با هم بنالیم / که قدر سوته دل دل سوته ذونه
مو آن بحرم که در ظرف آمدستم / چو نقطه بر سر حرف آمدستم
بهر الفی الف قدی بر آیو / الف قدم که در الف آمدستم
دلم از دست خوبان گیج و ویجه / مژه بر هم زنم خونابه ریجه
دل عاشق مثال چوب‌تر بی / سری سوجه سری خونابه ریجه
ز کشت خاطرم جز غم نروئی / ز باغم جز گل ماتم نروئی
ز صحرای دل بیحاصل مو / گیاه ناامیدی هم نروئی
سیه بختم که بختم واژگون بی / سیه روجم که روجم سرنگون بی
شدم آواره‌ی کوی محبت / زدست دل که یارب غرق خون بی
بیته یک شو دلم بی غم نمی‌بو / که آن دلبر دمی همدم نمی‌بو
هزاران رحمت حق باد بر غم / زمانی از دل ما کم نمی بو
مو ام آن آذرین مرغی که فی‌الحال / بسوجم عالم ار برهم زنم بال
مصور گر کشد نقشم به گلشن / بسوجه گلشن از تاثیر تمثال
ز عشقت آتشی در بوته دیرم / در آن آتش دل و جان سوته دیرم
آرامش اینجاست: